Όπως μου συμβαίνει πάντα με τα θαύματα, προσήλθα εντελώς ανυποψίαστος.
Ένας ταλαιπωρημένος αστός, μεσήλικας, που δυσανασχετούσε για το μακρύ της πορείας (από το πάρκινγκ του τσιμεντάδικου μέχρι την κερκίδα) μέσα στη ζέστη που δεν έλεγε να μαλακώσει αν και ο ήλιος είχε για τα καλά κρυφτεί και άφηνε μόνο το πορτοκαλί του ορίζοντα να μαρτυρά το τέλος της ημέρας.
Καθώς όμως διάβαινα δίπλα στις σιδηροτροχιές που ήσαν από τη μια μεριά και από την άλλη πλάι στο σκυθρωπό τοίχο του εργοστασίου, μετά δίπλα στο σκονισμένο ακρογιάλι που στεκόταν αμίλητο, ύστερα πλάι στα παλιά αρβανίτικα σπίτια με τα χαμηλά σφραγισμένα παράθυρα, ένοιωσα ξαφνικά ότι ταξίδευα πίσω στο χρόνο περνώντας ανάποδα τις ιστορικές περιόδους, μέχρι που έφτασα μπροστά από το Ναό.
Ένας ταλαιπωρημένος αστός, μεσήλικας, που δυσανασχετούσε για το μακρύ της πορείας (από το πάρκινγκ του τσιμεντάδικου μέχρι την κερκίδα) μέσα στη ζέστη που δεν έλεγε να μαλακώσει αν και ο ήλιος είχε για τα καλά κρυφτεί και άφηνε μόνο το πορτοκαλί του ορίζοντα να μαρτυρά το τέλος της ημέρας.
Καθώς όμως διάβαινα δίπλα στις σιδηροτροχιές που ήσαν από τη μια μεριά και από την άλλη πλάι στο σκυθρωπό τοίχο του εργοστασίου, μετά δίπλα στο σκονισμένο ακρογιάλι που στεκόταν αμίλητο, ύστερα πλάι στα παλιά αρβανίτικα σπίτια με τα χαμηλά σφραγισμένα παράθυρα, ένοιωσα ξαφνικά ότι ταξίδευα πίσω στο χρόνο περνώντας ανάποδα τις ιστορικές περιόδους, μέχρι που έφτασα μπροστά από το Ναό.
