Την περιμένει έκπληξη…

Δυσάρεστη έκπληξη περιμένει την εκπαιδευτικό που χωρίς κανένα συναδελφικό ή ανθρώπινο δεσμό, κινήθηκε στη λογική του «μπορεί να λέω ότι σαχλαμάρα μου κατέβει στο κεφάλι» χωρίς να την τεκμηριώνω ή να έχω κάποια συνέπεια από το γεγονός ότι σπιλώνω υπολήψεις…

Η παντελώς αδαής στα συνδικαλιστικά, θα βρεθεί πολύ σύντομα μπροστά στις συνέπειες των πράξεων της. Η λογική του «τζάμπα μάγκα» που έχουν κάποιοι, θα πάρει τις απαντήσεις της.

Έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι

Θα συμμαχήσω ακόμα και με το διάβολο για να σταματήσει να υποφέρει ο Έλληνας και η Ελληνίδα» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στη ΝΕΤ αλλά, φευ, δεν πρωτοτύπησε. Πρώτος λαλήσας ήταν ο πάλαι ποτέ ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, όταν δήλωνε ότι στην πολιτική κάνεις συμμαχία ακόμα και με το διάβολο, για να δικαιολογήσει τη συγκυβέρνηση πρώτα με τη ΝΔ το 1989 και εν συνεχεία και με το ΠΑΣΟΚ.

Πρόσφατα μια ακόμη πολιτικός έκλεψε την πρωτιά του Αλέξη. Η Ντόρα Μπακογιάννη δήλωνε τον Οκτώβριο του 2011: “Θα πήγαινα και με το διάβολο αν ήταν να σώσω την πατρίδα μου”.

Η βία και οι λέξεις

*του Πάσχου Mανδραβέλη

Ο μεγάλος Γκαίτε έλεγε ότι «όταν οι ιδέες αποτυγχάνουν οι λέξεις έρχονται πολύ βολικά». Στην Ελλάδα της κρίσης έχουν αποτύχει και οι λέξεις και το μόνο που έρχεται βολικά είναι η σύγχυση. Ακούς τον κ. Πάνο Σκουρλέτη να κατηγορεί τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ότι «ασκεί φωνητική τρομοκρατία» (Αντένα, 24.1.2013)· σε «λεκτική τρομοκρατία» το διόρθωσε μετά ο δικτυακός τόπος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο βουλευτής Βαγγέλης Διαμαντόπουλος διακηρύσσει ότι «βία είναι τα τρία Μνημόνια». Συνθήματα στους δρόμους καλούν για «βία στη βία των αυτοκινήτων».

Γ@μώ τον σολομό

 

*της Μαργαρίτας Μυτιληναίου

Μέρα μεσημέρι. Πλατεία Κολωνακίου, γωνία με Πατριάρχου Ιωακείμ. Μια μαυροντυμένη γυναίκα, στα 60 της, έχει ξαπλώσει μπρούμυτα πάνω στο πεζοδρόμιο. Κρατάει ένα κουτάκι που μέσα έχει πενταροδεκάρες. Πεινάει και ζητιανεύει. Σήμερα μοιάζει πιο αποκαμωμένη από ποτέ. Δύο κοπέλες περνούν από μπροστά της και σταματούν ακριβώς εκεί που βρίσκεται εκείνη.

Ποιοι είναι οι ηλίθιοι, τελικά;

 

*του Γιάννη Διονάτου 

Η ακόλουθη ιστορία είναι απολύτως αληθής και αφορά τα οικονομικά "προβλήματα" που αντιμετωπίζει η Νορβηγία. 

Στις αρχές, λοιπόν, του καλοκαιριού συνήλθε η νορβηγική Βουλή προκειμένου να συζητηθεί το "πρόβλημα" του σημαντικού πλεονάσματος που παρουσιάζει ο κρατικός προϋπολογισμός, καθώς και ο κίνδυνος που ενέχει για την ανατίμηση του εγχώριου νομίσματος (νορβηγική κορώνα) και οι επιπτώσεις που θα είχε μία τέτοια ανατίμηση για τις εξαγωγές της χώρας.

Τα εμπόδια της σκέψης

Επιτρέψτε μου να μιλήσω για το γκρι. Όχι για το μαύρο ή το άσπρο. Το καλό ή το κακό. Την αλήθεια ή το ψέμα. To ναι ή το όχι. Επιτρέψτε μου να μιλήσω για το ίσως. Για το περίπου. Για το νομίζω.

Δεν αισθάνομαι άνετα να μιλήσω για το γκρι, από φόβο μήπως θεωρηθώ ιδιόρρυθμος. Αναποφάσιστος. Χωρίς αρχές. Αλλά τον τελευταίο καιρό, φαίνεται σαν να είμαστε περικυκλωμένοι από παντογνώστες, και δεν είναι ωραίο αυτό.

Αρλούμπες

*του Δημήτρη Καμπουράκη

Μισό λεπτό γιατί δεν σας καταλαβαίνω.

Στην (κατά το βίντεο) δήλωσή του, ο Αλέξης είπε ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε ποτέ περικοπές των μισθών του ιδιωτικού τομέα. Άρα (συμπέρανε) οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, όχι μόνο προφύλαξαν τους ιδιώτες από την πληρωμή φόρων κρύβοντας τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά ταυτόχρονα τους έκαναν κι ένα δώρο κόβοντας τον 13ο και 14ο μισθό. 

Οι «Ρωμαίοι Τούρκοι» και οι Οθωμανοί

 

*του Γρηγόρη Γιοβανόπουλου

Οι νέες αντιλήψεις και κατευθύνσεις της ιστορικής σκέψης που εμφανίστηκαν από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα με τη γαλλική σχολή των Annales και τη σχολή του ιστορικού υλισμού ή όπως αποκαλείται, μαρξιστική Σχολή, επηρέασαν καθοριστικά την εξέλιξη της ιστοριογραφίας.

Η σχολή των Annales υποστήριζε πως η αφηγηματική, γεγονοτολογική ιστορία, που χαρακτήριζε την ιστοριογραφία το δέκατο ένατο αιώνα αλλά και πολλές δεκαετίες του 20ου αιώνα πρέπει να στραφεί σε διαφορετικές μορφές ιστορικής έρευνας, δίνοντας έμφαση σε κοινωνικά και επιστημονικά δεδομένα.

Τα 10 μεγαλύτερα ψέματα στην Ιστορία

Ψέματα, μικρά ή μεγαλύτερα, λέμε όλοι. Κάποιοι, όμως, το παράκαναν. Όπως οι παρακάτω τύποι, που έκαναν με τις απάτες και τα «ψεματάκια» τους άνω-κάτω την Ιστορία. Οι επιπτώσεις της απάτης του καθένα κυμαίνεται από κατεστραμμένες υπολήψεις και πολύ «μαύρο χρήμα» στα χέρια τους, μέχρι χαμένους πολέμους και Ολοκαυτώματα. 

Η αξία του χρόνου

Φαντάσου ότι υπάρχει μια τράπεζα, η οποία κάθε μέρα καταθέτει στον λογαριασμό σου το ποσό των 86.400 €.

Αυτή η περίεργη τράπεζα, λειτουργεί με τον εξής τρόπο: δεν μεταφέρει τα λεφτά σου από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά κάθε βράδυ σβήνει από το λογαριασμό αυτά που δεν έχεις ξοδέψει. 

Αυτή η πίστωση κάποτε απότομα θα σταματήσει. Τι θα έκανες;… φαντάζομαι ότι θα έπαιρνες κάθε μέρα τα λεφτά που δεν ξόδεψες. Έτσι; Λοιπόν, ο καθένας από εμάς έχει καταθέσεις σε αυτήν την καταπληκτική Τράπεζα …… το όνομά της είναι ΧΡΟΝΟΣ.

Βία(σε) με και άλλο, μπορείς…

Υπάρχει και η ψυχολογική βία, που πολλές φορές είναι χειρότερη από την σωματική.

«Βία είναι να ξυπνάς από το χάραμα, να δουλεύεις 10 με 12 ώρες για 700 ευρώ και να μην τολμάς να πεις κουβέντα γιατί ξέρεις ότι 100 βιογραφικά περιμένουν στο γραφείο του αφεντικού σου»

«Βία είναι να είσαι άνεργος, να ψάχνεις ένα χρόνο για δουλειά και να μην σε προσλαμβάνει κανείς γιατί είσαι πάνω από τα σαράντα»

«Βία είναι να λες στα παιδιά σου ότι δεν τα πας στην θάλασσα γιατί η βενζίνη άγγιξε το 1.75 και πρέπει να κάνεις περικοπές»

Το αίμα και η δικαιοσύνη

 

*του Πάσχου Μανδραβέλη

Τ​​ην ώρα που η Ελλάδα αγωνιούσε για το πώς θα ψηφίσουν οι βουλευτές για την Προανακριτική, μια οικογένεια έκλαιγε το 27χρονο παιδί της. Δεν το έχασαν από δυστύχημα, ούτε από κάποιο γύρισμα της τύχης. Χάθηκε από το μίσος που καλλιεργείται ανεμπόδιστα σ’ αυτή τη χώρα, κυρίως από το κόμμα της Χρυσής Αυγής, αλλά και από τη θρασυδειλία διάφορων νεαρών που θεωρούν μέγα κατόρθωμα να κυνηγούν τους κατατρεγμένους αυτής της κοινωνίας νιώθοντας πως έχουν πολιτική κάλυψη. 

BBC: Τι θα έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες για την κρίση;

 Τι συμβουλές θα έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στους σύγχρονους, που ταλανίζονται από την οικονομική και πολιτική κρίση; αναρωτιέται το BBC, προβάλλοντας τις ρήσεις και τις διδαχές φιλοσόφων όπως ο Σωκράτης, αλλά και τις αποφάσεις του Σόλωνα και του Κλεισθένη, ως ιδιαίτερα χρήσιμα παραδείγματα για όποιον αναζητά την «φώτιση» του αρχαίου πνεύματος.

Το άρθρο υπογράφει ο λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Armand D” Angour ο οποίος είναι και συγγραφέας του βιβλίου «Οι Έλληνες και το Νέο: η καινοτομία στην αρχαία ελληνική φαντασία και εμπειρία».

Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου

 

Πολλές φορές τα γεγονότα έχουν δύο αναγνώσεις. Καλό είναι να μην γαντζωνόμαστε σε μία άποψη που δεν αλλάζει, προτού ακούσουμε προσεκτικά την άποψη του άλλου και δούμε τα πράγματα και από την δική του οπτική γωνιά. Ας δούμε το παραμύθι από την άλλη πλευρά :

«Το δάσος ήταν το σπιτικό μου.. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι” αυτό. Προσπαθούσα να το διατηρώ ταχτικό και καθαρό.

Το στοιχειώδες δικαίωμα στο λόγο

Στις δημοκρατίες το δικαίωμα του λόγου το έχουν όλοι. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Όλοι δικαιούνται να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να εκφράσουν τη γνώμη τους, με δυο λόγια να ομιλούν. Η αλαλία εξ άλλου είναι ίδιον των κτηνών· στους ανθρώπους – όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως – το δικαίωμα του λόγου είναι στοιχειώδες. Δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία περί του αντιθέτου. 

Βέβαια, έχουν υπάρξει καθεστώτα, όπως οι δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής – που είναι στη μόδα σήμερα να θεωρούνται «μοντέλα ανάπτυξης» –, όπου η ελεύθερη και απρόσκοπτη χρήση του λόγου συνιστούσε κολάσιμη πράξη, ποινικό και πολιτικό αδίκημα.

Κοινότοπες σκέψεις, που έχουν όμως ξεχαστεί

*του Γιώργου Κιμούλη

Ας τελειώσουμε κάποια στιγμή με τα διφορούμενα και τις υπεκφυγές περί διανόησης. Ο Διανοούμενος παράγει ιδέες μέσω του έργου του, όποιες και να ‘ναι οι ιδέες. Σημαντικές ή ασήμαντες. Αυτή είναι η εργασία του. Η παραγωγή ιδεών διαμορφώνει συνειδήσεις κι αυτή είναι ευθύνη του. Η ευθύνη πάντα δημιουργεί υποχρέωση. Όσο κι αν δε μας αρέσει ν’ ακούγεται – ο διανοούμενος (φιλόσοφος, επιστήμονας, καλλιτέχνης, δημοσιογράφος κ.ο.κ.) είναι ένας προνομιούχος! 

Alice Miller – Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας

Η ζωή του καθενός είναι γεμάτη από ψευδαισθήσεις, ίσως επειδή η αλήθεια συχνά μας φαίνεται αβάσταχτη. Κι όμως, η αλήθεια είναι τόσο αναγκαία, που η άγνοιά της έχει υψηλό κόστος, το οποίο μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή σοβαρών ασθενειών. 

Χρειάζεται λοιπόν να προσπαθήσουμε, ακολουθώντας μια μακροχρόνια διαδικασία, να ανακαλύψουμε τη δική μας προσωπική αλήθεια, μια αλήθεια που μπορεί να μας προκαλέσει πόνο πριν μας προσφέρει μια νέα αίσθηση ελευθερίας. 

Στους 18χρονους εαυτούς μας

Του Νίκου Χρυσολωρά

Δεν υποστηρίζω ότι διαθέτω στατιστικά αξιόπιστο δείγμα για να εξαγάγω ασφαλή συμπεράσματα, αλλά από τις συζητήσεις μου με σημερινούς 20άρηδες αποκομίζω την εντύπωση ότι είναι πολύ πιο έτοιμοι για τις δυσκολίες του εργασιακού βίου από την προηγούμενη γενιά. Δεν τρέφουν αυταπάτες ότι θα «βολευτούν κάπου στο Δημόσιο», ότι ένα πτυχίο θα τους εξασφαλίσει το μέλλον ή ότι το εισόδημα των γονιών θα είναι πάντοτε δεδομένο ως ασφάλεια για τις όποιες κακοτοπιές.

Φτάσε όπου δεν μπορείς!

 

Από τον πρόλογο του βιβλίου του Ν. Καζαντζάκη, «Αναφορά στον Γκρέκο».

Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα στο σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.

Το 'πε κι ο Παπαγάλος.... Τους μένει άλλη μια....

"Τύφλα" μου γύρισε τις προάλλες, ο Ντίνος, ο τσαχπίνης παπαγάλος, φίλος καλός της Ονειροπαγίδας....

Ξεπόρτισε ο πονηρός και κουβέντα δεν είπε. Μην μάθει για γλέντι και χορό, πρώτος αμέσως να 'ναι και πάντα στο τραπέζι να βρεθεί, με την ..."καλύτερη" παρέα, την αφρόκρεμα της Χαλκίδας!!!

Κουβέντα δεν του παίρνεις. "Σφίγγα" ο Παπαγάλος... Μα σαν έχει πιει κανά κρασάκι παραπάνω.... το λαλάει το σκηνικό και δεν θέλεις τίποτα άλλο!

Λίγο οι σαμπάνιες που ανοίχτηκαν στις γυροβολιές απάνω, λίγο τα "γειά σου πρόεδρε" και οι παραγγελιές ασμάτων, ήρθε και φτερώθηκε και ο Ντίνος και αισθάνθηκε αετός αντί για παπαγάλος....

Περί καθήκοντος

 

Ένα πράγμα οφείλει να κάνει ένας πολιτικός όταν αναλαμβάνει θέση ευθύνης στο δημόσιο βίο. Το καθήκον του. Τώρα που η έννοια «παράβαση καθήκοντος» έγινε της μόδας λόγω της λίστας Λαγκάρντ, τώρα που την ακούμε να στροβιλίζεται στο ραδιοτηλεοπτικό αέρα με την ίδια συχνότητα που κανείς ανοιγοκλείνει τα μάτια του, καλό θα ήταν να αναλογιστούμε τι από όλα όσα μας έχουν συμβεί ως χώρα θα είχαμε αποφύγει αν το εκάστοτε πολιτικό μας προσωπικό έκανε τη μία και μοναδική δουλειά που πρέπει να κάνει. Δηλαδή, το καθήκον του.

Πολύ σοφά, όμως, στοχαστές έχουν κατά καιρούς επισημάνει ότι το δύσκολο δεν είναι να κάνεις το καθήκον σου, αλλά να ξέρεις ποιο είναι το καθήκον σου.

Όταν κάποιος σε αγαπάει, σου αφιερώνει ένα μέρος της ζωής του…

 

Μια νύχτα, ενώ κοιμούνται όλοι στο σπίτι, σηκώνεται ο μικρός Ερνέστο, πέντε χρονών, από το κρεβάτι του και πηγαίνει στο δωμάτιο των γονιών του. Στέκεται κοντά στο κρεβάτι από τη μεριά του μπαμπά του και, τραβώντας τα σκεπάσματα, τον ξυπνάει.“Πόσα λεφτά βγάζεις μπαμπά;” τον ρωτάει.

“Τι… πως;” ρωτάει ο μπαμπάς αγουροξυπνημένος.

“Πόσα λεφτά βγάζεις από τη δουλειά σου”.

“Αγοράκι μου, είναι δώδεκα η ώρα… Είναι νύχτα, πήγαινε στο κρεβάτι σου να κοιμηθείς”.

“Εντάξει, μπαμπά, θα πάω. Πες μου, όμως, πόσα βγάζεις από τη δουλειά σου;”

Ανασηκώνεται ο μπαμπάς στο κρεβάτι και προσπαθώντας να πνίξει τον θυμό του τον διατάζει:

“Στο κρεβάτι σου αμέσως. Αυτά τα πράγματα δεν είναι για σένα! Και μάλιστα να ρωτάς μες στα μαύρα μεσάνυχτα!” και με τεντωμένο το δάχτυλο του δείχνει την πόρτα.

Άκουσες τα νέα δάσκαλε; Φταις και για αυτό…

 

*της Κλαίρης Ψυλλινάκη

Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι όχι δεν φταίει ο δάσκαλος ή ο Διευθυντής του κάθε σχολείου…. Τα προγράμματα Σπουδών των Πανεπιστημίων φταίνε που δεν είχαν προβλέψει να υπάρχει μάθημα…. και μάλιστα υποχρεωτικό …. «Συντηρητής καυστήρα καλοριφέρ…»- Μαθαίνω να χειρίζομαι βλάβες….. Παρακαλώ πολύ την Πολιτεία να επέμβει και να πάρει άμεσα μέτρα…..

Επίσης νιώθω ανεύθυνη μητέρα γιατί εγώ δεν ξυπνάω στις 6 το πρωί να ανεβάζω την θερμοκρασία στα καλοριφέρ του σπιτιού μου, ώστε όταν ξυπνήσει ο γιος μου να βρει ζεστό το σπίτι….. Όλοι εσείς που μας κατηγορείτε μάλλον αυτό κάνετε…

Η φυλακή των λανθασμένων πεποιθήσεων

 

Αναμφίβολα, οι πεποιθήσεις που μας παραλύουν περισσότερο αφορούν τις ίδιες μας τις δυνατότητες. Μπορούν να μας φυλακίσουν σε έναν κόσμο όπου δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα ταλέντα και τις ικανότητές μας.

Οι λανθασμένες πεποιθήσεις σχετικά με το τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να επιτύχουμε στη ζωή μας στερούν μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες: την ελευθερία της πρόσβασης στις δυνατότητές μας και της αξιοποίησής τους.

Να τους αγαπάτε τους ανθρώπους σας

 

*της Δέσποινας Ντούρου

Όλοι μας έχουμε στην ζωή μας αγαπημένους που μοιάζουν με τις εποχές του χρόνου. Φίλοι, έρωτες, συγγενείς, γνωστοί σημαντικοί για εμάς θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με μια εποχή: φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι και πάλι απ' την αρχή.

Το νέο αριστερό ιερατείο…

 

Ίσως να μην το ξέρετε, αλλά αν εξακολουθείτε να απολαμβάνετε τη ζωή, έχετε υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα καθεστωτικά media.

Προτιμάτε τις γυναίκες που ξυρίζουν τα πόδια τους; Είστε απλώς, άλλο ένα θύμα του λαϊφστάιλ. Η «αληθινή» ζωή επιβάλλει να πίνετε νερωμένη ρετσίνα, γιατί κάποιοι συνάνθρωποί σας «δεν έχουν να φάνε», να τουιτάρετε τσιτάτα του Μαρξ και να συμμετέχετε σε συλλογικότητες στις οποίες οι κεντρικοί ομιλητές δεν φορούν γραβάτα και υψώνουν την αριστερή γροθιά όταν προσέρχονται στο βήμα.

Η ανεκτικότητα είναι μια θεμελιώδης και απαράβατη αξία όταν αναφέρεται σε ομάδες και μειονότητες που έχουν πάρει πιστοποίηση από το ιερατείο της αριστεράς.

Η αθλιότητα της φιλανθρωπίας

 

Στη λέξη φιλανθρωπία υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Όπως ο λύκος δεν μπορεί να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος. Ο σκύλος, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος, ως το κατεξοχήν κατοικίδιο που έχει μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο είδος μας. 

Το λυκόφως των (ντόπιων) ειδώλων!

Μιλάμε για την απόλυτη κατάντια.

Όχι του έθνους, του κράτους, του λαού, κλπ

Αυτή είναι δεδομένη, λόγω της οικονομικής κρίσης, της ύφεσης, της λιτότητας, και των σκληρών μέτρων.

Και εν πάση περιπτώσει, η Ελλάδα ξέρει καλά από κρίσεις και περιόδους ανέχειας, όπως ξέρει πολύ καλά να επανέρχεται, αφού μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει, κλπ.

Δεν αναφέρομαι λοιπόν σε αυτήν την κατάντια, αλλά στην άλλη.

Εκείνη των ειδώλων!

Ελλάδα με ήθος

*του Niko Ago

Από τότε που ζω εκτός Ελλάδας, εδώ και τρεις μήνες, οι θετικές ειδήσεις έρχονται όλο και πιο σπάνια. Ότι «ταξιδεύει» προς τον έξω κόσμο, είναι μουντό. Φτώχεια, ανεργία, διαφθορά, ρατσισμός, βία και πουθενά ελπίδα. Ηθική και κοινωνική κατάρρευση. Όχι μόνο ως σχήμα λόγου. Τα ουρλιαχτά της κοπέλας στη Ξάνθη, θυσία στις ορέξεις ενός «serial killer» που ξεπερνά και τις ταινίες τρόμου, ανακατεύονται με την απόγνωση των μεταναστών που πνίγηκαν στη Λέσβο, στην προσπάθειά τους να εισέλθουν στην Ελλάδα, και γίνονται κόμπος στο στομάχι.