Αγόρια με όπλα

 Στα καταστήματα παιχνιδιών ο διαχωρισμός ανάμεσα σε κοριτσίστικα και αγορίστικα δώρα είναι σαφής. Κούκλες, κουζινικά, πύργοι, άμαξες και βασιλοπούλες για τα κορίτσια, υπερήρωες, αυτοκινητάκια, σπαθιά και όπλα για τα αγόρια. Η βία αποτελεί μέρος της διαπαιδαγώγησης των αγοριών, δεν είναι απλά αποδεκτή αλλά κι επιβεβλημένη αν θέλεις το παιδί σου να μην διαφέρει από τους φίλους του, να θεωρείται ‘φυσιολογικό’.

Εγκλωβισμένα σε αυτή την νοοτροπία, τα αγόρια γίνονται έφηβοι, νεαροί ενήλικες, άντρες.

Η δεύτερη ευκαιρία της Δημοκρατίας

 Φαίνεται παντού πια, ακόμη και αν κάποιοι προσποιούνται για το αντίθετο. Ο κύκλος της υπερθέρμανσης που εγκαινιάστηκε με τους Αγανακτισμένους της πλατείας το 2011 και έφτασε στο αποκορύφωμά του το Μάιο του επόμενου χρόνου δείχνει να κλείνει ρίχνοντας τη θερμοκρασία σε πιο ανεκτά επίπεδα. Τελικά, η πλατεία Συντάγματος παρέμεινε τέτοια και δεν θα μετονομαστεί σε Πλατεία Ταχρίρ, Ρόζα Λούξεμπουργκ ή Φύρερ. Ευτυχώς, η δημοκρατική νομιμότητα, με λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση απ’ όση μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια ξαναπαίρνει το πάνω χέρι.

Τζίμης Πανούσης: Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να φτιάξουν τα δόντια τους, το κράτος θα φτιάξουν;

Την Αριστερά, το ΕΣΥ, το Θεό και πολλά άλλα ελληνικά και... παράλογα σχολίασε το Σάββατο το πρωί ο Τζίμης Πανούσης. Μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό, Δίεση 101,3, ο «Τζιμάκος» αναφέρθηκε αρχικά στις νέες εμπειρίες που απέκτησε επισκεπτόμενος ένα ελληνικό νοσοκομείο: «Ήταν ένα ηλεκτροσόκ ρεαλισμού. 

Είστε περήφανη;

*της Ρέας Βιτάλη

«Είμαι πολύ περήφανη για το γιο μου που αγωνίζεται ενάντια σε μια παράνομη και σάπια κοινωνία και άνομη και θα τον υπερασπιστώ μέχρι της τελευταίας ρανίδας του σώματός μου». Μιλάει σαν αυτόματο. Αγωνιστικά. Μετά παίρνει μια ανάσα που εμπεριέχει όλα τα ανείπωτα αχχχχ μιας μάνας. Μεταλλάσσεται σε καθαρή ράτσα… Mάνα.

Η αυτοκαταστροφικότητα της βίας

 Η βία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δυστυχώς είναι πανταχού παρόν. Εμφανίζεται, με διαφορετικές μορφές, παντού. Μεταμφιεσμένη ή χωρίς μάσκα, κρυφή ή φανερή, δολοπλόκα ή απονήρευτη, εν βρασμώ και εν ψυχρώ, ατομική ή συλλογική, ενήλικη και ανήλικη, με λόγια και με πράξεις. Είναι ένα δεδομένο ανθρώπινο στοιχείο.

Υπάρχουν όμως αυτά τα σημεία, τα σκοτεινά σημεία της Ιστορίας, που η βία αποκτά τέτοια ισχύ που θερίζει τα πάντα. Δεν αναφέρομαι μόνο στις γενοκτονίες – το έσχατο παράδειγμα συλλογικής και οργανωμένης βίας – αλλά και μικρότερες «πανούκλες» που ξεπηδούν εν καιρώ αναταράξεων και έχουν τη δύναμη να δηλητηριάσουν πιο ύπουλα, πιο σιγά, αλλά εξίσου έντονα.