του Γιάννη Μανώλη
Πολιτικός Επιστήμονας
Αν ένας ασθενής είχε την ευκαιρία να επιλέξει ανάμεσα στον ξαφνικό θάνατο και την εντατική, κατά πάσα πιθανότητα θα επέλεγε το δεύτερο. Αυτές είναι οι δύο επιλογές που είχαμε με την νέα δανειακή σύμβαση. Δηλαδή, να επιλέξουμε είτε τον ξαφνικό θάνατο ή να εισαχθούμε στο νοσοκομείο. Ο τρίτος δρόμος που ευαγγελίζονται ψευδό-πατριώτες από τη δεξιά και λαϊκιστές από την αριστερά, είναι μία μεγάλη πλάνη εφάμιλλη του «λεφτά υπάρχουν». Δυστυχώς, στην κατάσταση που έχουμε φτάσει δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Και τα πράγματα πρέπει να εξετάζονται όπως πραγματικά έχουν, όχι όπως θα θέλαμε να ήταν ή όπως θα έπρεπε να ήταν. Και εγώ θα ήθελα να μπω στην Αγία Σοφία καβάλα στο άλογο, αλλά πιστέψτε με, τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή, είναι αδύνατο να πραγματοποιήσω το όνειρο μου.
Το δίλημμα «μνημόνιο ή όχι μνημόνιο» είναι κάλπικο. Είναι ψεύτικο γιατί τίθεται στους πολίτες, ως ερώτημα, με την εξής μορφή: Θέλεις να επιλέξεις το μνημόνιο και να υποστείς σκληρά μέτρα και ταπείνωση ή προτιμάς την κατάσταση που είχαμε προ μνημονίου; Η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική από το δεύτερο. Γιατί αλήθεια ποιος θα διαλέξει την κόλαση όταν του δίνεται η εναλλακτική του παραδείσου; Ωστόσο, η εναλλακτική του παραδείσου δεν υφίσταται ως επιλογή. Είναι ένα έωλο επιχείρημα των πατριδοκάπηλων δημαγωγών και των αναχρονιστικών δυνάμεων της αριστεράς.
Εξίσου κάλπικες και δημαγωγικές είναι οι κορώνες περί κατάργησης της νέας δανειακής σύμβασης. Γιατί, πράγματι, δε χάνουν ευκαιρία να μας τονίζουν πόσο κοινωνιστές και πατριώτες είναι, αλλά δε μας λένε κουβέντα για το πώς θα ήταν η κατάσταση στη χώρα χωρίς την παροχή ξένης βοήθειας. Δεν αρθρώνουν λέξη για την ταμπακιέρα. Δηλαδή, πώς μία χώρα που παράγει πρωτογενές έλλειμμα θα ανταπεξέλθει στις άμεσες ανάγκες, χωρίς δανεισμό. Αν υποθέσουμε ότι σε μηνιαία βάση παράγουμε 100 ευρώ τότε, με τα σημερινά δεδομένα, χρειαζόμαστε 110 ευρώ – χωρίς τα τοκοχρεολύσια – για να καλύψουμε τα άμεσα έξοδα μας. Με τι πόρους αλήθεια θα καλύπταμε αυτά τα 10 ευρώ που υστερούν από τα έσοδα μας; Με ποιον τρόπο θα κάναμε εισαγωγές καυσίμων και απαραίτητων τροφίμων, με ένα νόμισμα που θα υπέφερε από υπερπληθωρισμό και με μία οικονομία που θα είχε χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας; Αυτά είναι τα ερωτήματα που αποφεύγουν να απαντήσουν, τεχνηέντως, όσοι σήμερα λένε τη μισή αλήθεια, πουλώντας στους πολίτες «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Η μισή αλήθεια, όμως, υποκρύπτει και μεγάλα ψέματα. Και η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι πολύ πιο σκοτεινή από την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα.
Αυτό που διακυβεύεται και αποτελεί το πραγματικό ζητούμενο είναι τι πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να βγούμε από το μνημόνιο και να απαλλαχθούμε από την εξάρτηση των δανειστών μας μια ώρα αρχύτερα. Τι αναπτυξιακό σχέδιο πρέπει να ακολουθήσουμε, ώστε να μεγαλώσουμε την πίτα που έχει ήδη συρρικνωθεί πολύ. Τι μεταρρυθμιστική ατζέντα πρέπει να προωθήσουμε, προκειμένου να εξορθολογήσουμε το Κράτος, την αγορά και την κοινωνία. Ποιο δρόμο πρέπει να πάρουμε, ώστε να περάσουμε από το πρωτογενή έλλειμμα στο πρωτογενή πλεόνασμα. Και αν αυτό γίνει πραγματικότητα, τότε η διαπραγματευτική μας ισχύ θα είναι καλύτερη και η κατάσταση, που τώρα έχει ξεφύγει, θα μπορεί ίσως να επανέλθει στα χέρια μας.
Στα παραπάνω ερωτήματα καλούνται να απαντήσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, καθώς και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι παραγωγικοί φορείς, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και οι εργαζόμενοι. Το σύνολο, γενικά, της ελληνικής κοινωνίας. Και αυτά τα ερωτήματα δεν πρόκειται να τα λύσουμε εάν δεν κηρύξουμε μία εθνική πανστρατιά. Πόσο μάλλον αν οδηγηθούμε σε έναν νέο διχασμό ανάμεσα σε μνημονιακούς ή δοσίλογους και σε αντιμνημονιακούς ή αντιστασιακούς, όπως αρέσκεται να υποστηρίζει ο κ. Καμμένος.
Γιατί μπορεί μερικές λέξεις να ηχούν ωραία στα αυτιά του λαού που υποφέρει, αλλά το τέλος των ψευδαισθήσεων έχει παρέλθει προ καιρού. Αυτά που μένουν αναλλοίωτα είναι η υποκρισία, η σύγχυση, ο αφορισμός, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία.
Δυστυχώς, η δημαγωγική προσέγγιση των πραγμάτων δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Μπορεί, όμως, να οδηγήσει σε διχασμούς και, εν συνεχεία, σε ακόμη μία εθνική τραγωδία. Και όταν οδηγείς έναν ολόκληρο λαό σε διχασμό, τότε κάθε άλλο παρά γνήσιος πατριώτης είσαι.
Οι στιγμές που βιώνει η χώρα είναι ιστορικές και έφτασε η ώρα να ξεχωρίσει «η ήρα από το στάρι». Αντί, λοιπόν, να αναλώνουμε χρόνο σε μία, άνευ προηγουμένου, επίδειξη πατριδοκαπηλίας και λαϊκισμού, θα ήταν προτιμότερο να επεξεργαστούμε ένα σοβαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Ένα σχέδιο που, έχοντας ως ακρογωνιαίο λίθο την παιδεία, θα οικοδομήσει μία νέα συλλογικότητα και θα οδηγήσει σε μια καλύτερη οργάνωση του Κράτους, σε μία ουσιαστική ανάπτυξη στηριζόμενη στην παραγωγή και όχι στην κατανάλωση, σε ένα πολιτικό σύστημα που θα λειτουργεί στα πλαίσια καθαρών κανόνων, σε μία δικαιοσύνη που θα ασκεί τα καθήκοντα της απεγκλωβισμένη από αγκυλώσεις και δεσμεύσεις.
Αυτά θεωρώ ότι είναι τα ελάχιστα στα οποία πρέπει να δεσμευτούμε, ώστε να ορίζουμε εμείς το μέλλον μας και όχι η υποκρισία.
(δημοσιεύτηκε στο Πανευβοϊκό Βήμα)
Εξίσου κάλπικες και δημαγωγικές είναι οι κορώνες περί κατάργησης της νέας δανειακής σύμβασης. Γιατί, πράγματι, δε χάνουν ευκαιρία να μας τονίζουν πόσο κοινωνιστές και πατριώτες είναι, αλλά δε μας λένε κουβέντα για το πώς θα ήταν η κατάσταση στη χώρα χωρίς την παροχή ξένης βοήθειας. Δεν αρθρώνουν λέξη για την ταμπακιέρα. Δηλαδή, πώς μία χώρα που παράγει πρωτογενές έλλειμμα θα ανταπεξέλθει στις άμεσες ανάγκες, χωρίς δανεισμό. Αν υποθέσουμε ότι σε μηνιαία βάση παράγουμε 100 ευρώ τότε, με τα σημερινά δεδομένα, χρειαζόμαστε 110 ευρώ – χωρίς τα τοκοχρεολύσια – για να καλύψουμε τα άμεσα έξοδα μας. Με τι πόρους αλήθεια θα καλύπταμε αυτά τα 10 ευρώ που υστερούν από τα έσοδα μας; Με ποιον τρόπο θα κάναμε εισαγωγές καυσίμων και απαραίτητων τροφίμων, με ένα νόμισμα που θα υπέφερε από υπερπληθωρισμό και με μία οικονομία που θα είχε χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας; Αυτά είναι τα ερωτήματα που αποφεύγουν να απαντήσουν, τεχνηέντως, όσοι σήμερα λένε τη μισή αλήθεια, πουλώντας στους πολίτες «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Η μισή αλήθεια, όμως, υποκρύπτει και μεγάλα ψέματα. Και η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι πολύ πιο σκοτεινή από την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα.
Αυτό που διακυβεύεται και αποτελεί το πραγματικό ζητούμενο είναι τι πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να βγούμε από το μνημόνιο και να απαλλαχθούμε από την εξάρτηση των δανειστών μας μια ώρα αρχύτερα. Τι αναπτυξιακό σχέδιο πρέπει να ακολουθήσουμε, ώστε να μεγαλώσουμε την πίτα που έχει ήδη συρρικνωθεί πολύ. Τι μεταρρυθμιστική ατζέντα πρέπει να προωθήσουμε, προκειμένου να εξορθολογήσουμε το Κράτος, την αγορά και την κοινωνία. Ποιο δρόμο πρέπει να πάρουμε, ώστε να περάσουμε από το πρωτογενή έλλειμμα στο πρωτογενή πλεόνασμα. Και αν αυτό γίνει πραγματικότητα, τότε η διαπραγματευτική μας ισχύ θα είναι καλύτερη και η κατάσταση, που τώρα έχει ξεφύγει, θα μπορεί ίσως να επανέλθει στα χέρια μας.
Στα παραπάνω ερωτήματα καλούνται να απαντήσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, καθώς και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι παραγωγικοί φορείς, οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και οι εργαζόμενοι. Το σύνολο, γενικά, της ελληνικής κοινωνίας. Και αυτά τα ερωτήματα δεν πρόκειται να τα λύσουμε εάν δεν κηρύξουμε μία εθνική πανστρατιά. Πόσο μάλλον αν οδηγηθούμε σε έναν νέο διχασμό ανάμεσα σε μνημονιακούς ή δοσίλογους και σε αντιμνημονιακούς ή αντιστασιακούς, όπως αρέσκεται να υποστηρίζει ο κ. Καμμένος.
Γιατί μπορεί μερικές λέξεις να ηχούν ωραία στα αυτιά του λαού που υποφέρει, αλλά το τέλος των ψευδαισθήσεων έχει παρέλθει προ καιρού. Αυτά που μένουν αναλλοίωτα είναι η υποκρισία, η σύγχυση, ο αφορισμός, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία.
Δυστυχώς, η δημαγωγική προσέγγιση των πραγμάτων δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Μπορεί, όμως, να οδηγήσει σε διχασμούς και, εν συνεχεία, σε ακόμη μία εθνική τραγωδία. Και όταν οδηγείς έναν ολόκληρο λαό σε διχασμό, τότε κάθε άλλο παρά γνήσιος πατριώτης είσαι.
Οι στιγμές που βιώνει η χώρα είναι ιστορικές και έφτασε η ώρα να ξεχωρίσει «η ήρα από το στάρι». Αντί, λοιπόν, να αναλώνουμε χρόνο σε μία, άνευ προηγουμένου, επίδειξη πατριδοκαπηλίας και λαϊκισμού, θα ήταν προτιμότερο να επεξεργαστούμε ένα σοβαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Ένα σχέδιο που, έχοντας ως ακρογωνιαίο λίθο την παιδεία, θα οικοδομήσει μία νέα συλλογικότητα και θα οδηγήσει σε μια καλύτερη οργάνωση του Κράτους, σε μία ουσιαστική ανάπτυξη στηριζόμενη στην παραγωγή και όχι στην κατανάλωση, σε ένα πολιτικό σύστημα που θα λειτουργεί στα πλαίσια καθαρών κανόνων, σε μία δικαιοσύνη που θα ασκεί τα καθήκοντα της απεγκλωβισμένη από αγκυλώσεις και δεσμεύσεις.
Αυτά θεωρώ ότι είναι τα ελάχιστα στα οποία πρέπει να δεσμευτούμε, ώστε να ορίζουμε εμείς το μέλλον μας και όχι η υποκρισία.
(δημοσιεύτηκε στο Πανευβοϊκό Βήμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου