*της Δέσποινας Ντούρου
Όλοι μας έχουμε στην ζωή μας αγαπημένους που μοιάζουν με τις εποχές του χρόνου. Φίλοι, έρωτες, συγγενείς, γνωστοί σημαντικοί για εμάς θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με μια εποχή: φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι και πάλι απ' την αρχή.
Το φθινόπωρο θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος που σε γεμίζει μελαγχολία αλλά και αυτός που σου δίνει ώθηση και χαρά για νέα ξεκινήματα. Είναι η εποχή που επιστρέφεις από ένα ζεστό και όμορφο καλοκαίρι και σε λυπεί αυτό. Από την άλλη όμως είναι η στιγμή που αρχίζεις την νέα σου χρονιά κουβαλώντας μαζί σου λίγη νοσταλγία. Αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα είναι ότι καλύτερο στο φθινόπωρο. Ο άνθρωπος αυτός σε κάνει να ακροβατείς ανάμεσα στην νοσταλγία και στην νέα αρχή, σε κάτι παλιό και σε κάτι καινούργιο. Η μυρωδιά της βροχής σε κυριεύει. Αγαπάς να περπατάς κάτω απ' την βροχή ή να κοιτάς την θάλασσα όταν πια έχει κοπάσει και όλα φαίνονται πιο καθαρά. Αν σταθείς τυχερός μπορεί να δεις και το ουράνιο τόξο να στολίζει τον ουρανό. Ή αγαπάς επίσης να κάθεσαι πλάι στο τζάμι ενώ έξω βρέχει και η ανάσα σου να δίνει διάφορους σχηματισμούς πάνω του και εσύ να σκέφτεσαι. Είναι αυτές οι στιγμές που έρχεται η νοσταλγία. Και αυτός ο άνθρωπος στέκεται απέναντί σου και κάτι σου ψιθυρίζει, δεν μπορείς όμως να ακούσεις τι είναι αυτό. Μπορείς να τον δεις αλλά δεν μπορείς να τον ακούσεις. Και η βροχή πέφτει, και το συναίσθημα μεγαλώνει. Είναι ένα διφορούμενο συναίσθημα η νοσταλγία ομολογώ. Σε γεμίζει είτε χαρά είτε λύπη. Ξέρεις, κάνει την εμφάνισή της όταν δεν μπορείς να συναντήσεις την αιωνιότητα στο παρόν σου και αμέσως σε στρέφει στο παρελθόν, εκεί από όπου όλα ξεκίνησαν. Γιατί αν το καλοσκεφτείς ο άνθρωπος τι αποζητά; Την αιωνιότητα!
«Και αν δεν την βρω ούτε στο παρελθόν τότε τι γίνεται;», θα με ρωτήσεις. Και τότε είναι που ο άνθρωπος αυτός σου απλώνει το χέρι και σε τραβάει μπροστά για μια καινούργια αρχή προς αναζήτηση της αιωνιότητας.
Ο χειμώνας! Ο χειμώνας είναι ο άνθρωπός σου, ο άνθρωπος «καταφύγιο». Είναι πάντα εκεί, δεν φεύγει ποτέ. Οι ατελείωτες και μακρόσυρτες, παγωμένες μέρες του χειμώνα διαμορφώνουν την καθημερινότητά σου και την ζωή σου για τον επόμενο χρόνο. Έτσι και αυτός ο άνθρωπος πορεύεται μαζί σου, στο πλάι σου. Είναι εκεί όταν θα βάλεις το μακρύ σου μοντγκόμερι, τις ζεστές σου μπότες, το χρωματιστό πλεκτό κασκόλ και τα ασορτί γάντια και θα βγεις να περπατήσεις στην πόλη, θα σου δώσει το χέρι του και θα περπατάτε μαζί. Και τότε είναι που βλέπεις το κέντρο της Αθήνας με άλλο μάτι, η Ακρόπολη δείχνει πιο αριστοκρατική, η Αποστόλου Παύλου αν και δεν έχει πολύ κόσμο είναι τόσο ζεστή και φιλόξενη. Καθώς περπατάς και περπατάς μαζί του ο σταθμός στο Μοναστηράκι είναι ξαφνικά πιο καθαρός, η Ηφαίστου γεμάτη χαμογελαστούς ανθρώπους τυλιγμένους στα χειμωνιάτικά τους που δεν μπορείς να μην τους χαμογελάσεις γλυκά. Η Ερμού φαίνεται πιο μακρύς δρόμος απ' ότι είναι, όμως χαίρεσαι να περπατάς και να χαζεύεις. Και η πλατεία Συντάγματος στολισμένη με φωτάκια όταν ανάβουν το σούρουπο είναι μαγευτική. Όλα είναι πιο όμορφα όταν είσαι κοντά του, όλα είναι πιο όμορφα τον χειμώνα.
Η άνοιξη θα μπορούσε να ταυτιστεί με εκείνον που σου έχει χαρίσει μια μωβ βιολέτα ή ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο ή ακόμα και μια ροζ μανόλια και μαζί το ζεστό του χαμόγελο. Είναι πιο πολύ σαν τον καλύτερό σου φίλο που σε γεμίζει χαμόγελα και μοναδικές στιγμές. Την άνοιξη όλα είναι χρώματα, χρώματα πιο έντονα και περισσότερα από ποτέ. Έτσι και ο καλύτερός σου φίλος τα χρώματα στα χαρίζει μέσα από τις στιγμές. Τα δέντρα είναι καταπράσινα, τα λουλούδια ανθίζουν και η ατμόσφαιρα μυρίζει λίγο από μενεξέδες, λίγο από τουλίπες, μερικά λίλιουμ και μια μικρή δόση από βασιλικό. Και δεν μπορείς να σταματήσεις για μια στιγμή να χαμογελάς! Είναι όλα πιο ζωντανά, εσύ ο ίδιο είσαι πιο ζωντανός. Γυρίζεις το κεφάλι σου δίπλα και τον βλέπεις εκεί, τον πιο καλό σου φίλο να σε κοιτά χαρούμενος με την δική σου ευτυχία. Ακουμπάτε μαζί, απαλά τα κεφάλια σας στο χορτάρι και χαζεύετε τον ουρανό που είναι γαλάζιος με λίγα σύννεφα και αρχίζετε να τους δίνετε διάφορα σχέδια και μορφές, ο καθένας σας φτιάχνει μια δική του ιστορία. Και αυτό μπορεί να γίνεται μέρες, μπορεί να γίνεται καιρό πολύ αλλά εσύ δεν πλήττεις ποτέ, δεν δυσανασχετείς γιατί είναι άνοιξη και είσαι με τον καλύτερό σου φίλο παρέα. Τόσο πολύτιμη είναι η άνοιξη!
Και το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι είναι ο άνθρωπος που θα σε γεμίσει με ενθουσιασμό όμως στο τέλος πάντα κάτι γίνεται και φεύγει. Είναι η εποχή που όλοι γεύονται την ξεκούραση, την ξεγνοιασιά και την ψυχική ηρεμία. Όμως αυτό δεν κρατάει ποτέ για πολύ! Ο παράδεισος είναι μακριά.
Έτσι και ο άνθρωπος αυτός υπάρχει στην ζωή σου και σε γεμίζει από διάσπαρτες περιόδους ξεκούρασης, ηρεμίας, γαλήνης και απεραντοσύνης. Όπως ακριβώς όταν κάθεσαι κάτω από τον ξάστερο ουρανό μια ήσυχη καλοκαιρινή βραδιά και προσπαθείς να μετρήσεις τ' αστέρια και τα όνειρά σου ξεπηδούν από τις πτυχές του μυαλού σου και η φαντασία καλπάζει χωρίς φραγμούς. Είτε ακριβώς όπως ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα που το χαζεύεις από το μπαλκόνι σου τρώγοντας δροσερό παγωτό γιαούρτι. Οι εικόνες που σου αφήνει το καλοκαίρι φεύγοντας είναι πολύτιμες και μοναδικές την κάθε φορά : από την ροζ βουκαμβίλια να κρέμεται στα γαλάζια παραθυρόφυλλα στο νησί που πήγες διακοπές μέχρι την μέρα της επιστροφής σου με το Blue Star. Όλα σε γεμίζουν μια παροδική ευφορία ξανά και ξανά κάθε φορά που κοιτάς τις φωτογραφίες σου. Είναι μονάχα στιγμές, όλα είναι στιγμές, τα πάντα γίνονται για τις στιγμές. Γιατί τελικά τι σου μένει από την κάθε σου εμπειρία να θυμάσαι; Όμορφες και ανεπανάληπτες στιγμές.
Να εκτιμάτε ό,τι σας δίνεται!
http://www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου