Ίσως φανεί εριστικός σε κάποιους, ίσως
προκλητική η σκέψη του, όμως αν δεις την ουσία των πραγμάτων όπως αυτά
εξελίσσονται στη χώρα μας, πώς να μη βρεις στα λόγια του μια γερή δόση αλήθειας,
βασισμένη στην ίδια την ιστορία που βαδίζει σε μονόδρομο για να βρει το μέλλον
της.
Ο λόγος για το δικηγόρο Γιώργο Σπύρου, ο οποίος θέλησε να μοιραστεί μέσω της Ονειροπαγίδας τις σκέψεις του, σχετικά με τα επεισόδια της Αθήνας και πώς τελικά αυτά μπορούν να επηρεάσουν την πορεία της χώρας μας και να βάλουν …πάτο στο βαρέλι, κάτι που δεν έχουν καταφέρει ως τώρα παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες τους, οι διάφοροι πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες, όπως ο Υπ. Οικονομικών και ο Πρωθυπουργός. Ο Γιώργος Σπύρου δίνει τις δικές του απαντήσεις...."Αληθεύει ότι το σύνολο της κυρίαρχης αστικής, οικονομικής σκέψης, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, όλοι οι έγκριτοι, όλοι οι καθηγητές, οι νομπελίστες, διακηρύσσουν ότι το κατώτερο σημείο του υφεσιακού κύκλου χαρακτηρίζεται από έξαρση της βίας και των ταραχών.
Αυτό όχι ως θεωρία, αλλά ως ιστορική παρατήρηση.Μάλιστα, εξειδικεύουν αρκετοί εξ’ αυτών, ότι όταν μια χώρα έχει και άλλες εγγενείς αδυναμίες (φυλετικές ή θρησκευτικές διαφορές), αυτή η βία μπορεί να πάρει και τη μορφή εμφυλίου πολέμου.
Κάτι ανάλογο ως πεποίθηση επικρατεί και στην «επενδυτική κοινότητα».
Είναι γνωστή η επενδυτική συμβουλή μεγάλου κερδοσκόπου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο οποίος έλεγε: «όταν το αίμα ρέει άφθονο στους δρόμους, αγόραζε».
Φράση που σημαίνει ότι το αίμα στους δρόμους σηματοδοτεί το τέλος του υφεσιακού κύκλου, άρα την αρχή των νέων ευκαιριών για τους κερδοσκόπους.
Τούτων δοθέντων, είναι λογικό να διερωτηθεί κανείς:
Μήπως αντί να οικτίρουμε και να κλαίμε για τη μοίρα μας, θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε ύστερα από τα φοβερά επεισόδια της 12ης Φεβρουαρίου; Της νύχτας που κάηκε η Αθήνα;
Μήπως αυτά τα επεισόδια προοιωνίζουν το τέλος της κατρακύλας και την έναρξη ενός νέου κύκλου ανάπτυξης;
Μήπως τέτοια επεισόδια βίας και ταραχών, είναι αυτά που βάζουν τον πάτο στο βαρέλι και όχι οι «φιλότιμες» προσπάθειες των διαφόρων πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων όπως του Υπ. Οικονομικών και του Πρωθυπουργού;
Το ερώτημα δεν είναι προβοκατόρικο, αλλά βάσιμο και θα το στηρίξω επαρκώς.
Πρώτον: Βία και ταραχές και επεισόδια στα καλά καθούμενα, χωρίς κρίση και εξαθλίωση είναι τόσο πιθανά, όσο να χιονίσει στην Κρήτη, Αύγουστο μήνα.
Δεύτερο: Η βία γίνεται ολοένα και πιο ανεξέλεγκτη, όσο όλο και μεγαλύτερες ανθρώπινες στρατιές εξωθούνται στην περιθωριοποίηση και στην απελπισία.
Τρίτο: Η έξαρση της βίας λειτουργεί πράγματι σαν καμπανάκι στις οικονομικές ελίτ, που εκ των πραγμάτων ευρίσκονται σε θέση λήψης απόφασης, οι οποίες προ του κινδύνου να καταρρεύσει το σύστημα (άρα να χάσουν τα πάντα), προκρίνουν τελικά να θυσιάσουν κάτι από την ισχύ και την κερδοφορία τους, για να διασώσουν την δυνατότητα να συνεχίσουν να έχουν επικυριαρχία στο σύστημα και κερδοφορία.
Συμπέρασμα: Το σημείο στο οποίο υλοποιούνται οι αναγκαίοι συμβιβασμοί και διορθώσεις μεταξύ οικονομικής ελίτ και κοινωνίας, είναι αυτό ακριβώς το σημείο, το οποίο η ελίτ διακρίνει ως σημείο πιθανής απώλειας της ισορροπίας και ανατροπής της.
Ποιος όμως και πως υποδεικνύει το σημείο αυτό στην οικονομική ελίτ; Η απάντηση είναι απλή: Το υποδεικνύει ο ίδιος ο λαός.
Κι όταν λέμε ο λαός εννοούμε τόσο την συντεταγμένη κοινωνία με τις παλλαϊκές κινητοποιήσεις που οργανώνονται από συνδικάτα, κόμματα κ.λπ. όσο και τους διάφορους ακτιβιστές, που έχουν προτίμηση σε άλλες μορφές δράσης (σπασίματα, καψίματα κλπ.).
Η δράση των τελευταίων αυτών, έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί αυτή είναι που λειτουργεί ως ασύμετρη απειλή για το σύστημα, ως θρυαλλίδα που μπορεί να προκαλέσει γενικότερη ανάφλεξη και πιθανή απώλεια της θέσης ισορροπίας του συστήματος.
Καλό το ΠΑΜΕ δεν λέω. Αλλά πόσο απειλημένοι μπορούν να νοιώθουν οι κρατούντες από ένα μπλοκ (αρκετών χιλιάδων ομολογουμένως) που όμως συντεταγμένα και με απόλυτο έλεγχο και ακρίβεια ελβετικού ρολογιού (σαν σε στρατιωτική άσκηση) διανύει κάθε φορά την απόσταση από την Ομόνοια μέχρι τη ν κάτω γωνία της Πλατείας Συντάγματος και μετά διαλύεται ησύχως;
Αιώνες να πραγματοποιούν αυτό τον «επιχειρησιακό ελιγμό» οι Παμίτες, δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί κανενός.
Προς Θεού δεν σας προτρέπω να βγείτε και να τα κάνετε όλα λαμπόγυαλο. Ούτε εγώ που τα λέω αυτά είμαι σε θέση να τα κάνω.
Αλλά ως παρατηρητής, ως αναλυτής, ως σκεπτόμενος, οφείλω να ομολογήσω ότι: Ναι πράγματι, τον πάτο στο βαρέλι τον βάζουν τα 18χρονα με τις κουκούλες και τις μολότοφ. Γιατί αν δεν είχε καεί η Αθήνα στις 12/2 αμφιβάλλω αν θα είχε ιδρώσει το αυτί κανενός στις Βρυξέλλες όταν ελήφθησαν οι κρίσιμες αποφάσεις για την Ελλάδα μια εβδομάδα μετά.
Χωρίς να το ξέρουν, οι κουκουλοφόροι και ο φόβος που προκάλεσαν στην Ευρώπη για ντόμινο εξάπλωσης της βίας, έπαιξαν σημαντικό και πολύπλευρο ρόλο σχετικά με την μεταβολή στάσης τόσο της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, όσο και των οικονομικών – πολιτικών ελίτ και τελικά σχετικά με τις αποφάσεις που ελήφθησαν τις επόμενες μέρες για να κλείσει η συμφωνία της δανειακής σύμβασης των 130 δις € προς τη χώρα μας.
Και επειδή δεν πιστεύω καθόλου ότι με τη συμφωνία αυτή μπήκε πράγματι ο πάτος στο βαρέλι, αλλά ότι απλώς μεταθέσαμε το πρόβλημα έξι έως δώδεκα μήνες μετά, κάνοντας το όμως ταυτόχρονα ακόμη πιο οξύ, θα πρέπει ως Κασσάνδρα να προφητεύσω, σε λογική συνεπαγωγή των παραπάνω σκέψεων, ότι δεν τελειώσαμε ακόμα με τον κολασμένο κύκλο της βίας και της φωτιάς.
Οψόμεθα.
Ο λόγος για το δικηγόρο Γιώργο Σπύρου, ο οποίος θέλησε να μοιραστεί μέσω της Ονειροπαγίδας τις σκέψεις του, σχετικά με τα επεισόδια της Αθήνας και πώς τελικά αυτά μπορούν να επηρεάσουν την πορεία της χώρας μας και να βάλουν …πάτο στο βαρέλι, κάτι που δεν έχουν καταφέρει ως τώρα παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες τους, οι διάφοροι πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες, όπως ο Υπ. Οικονομικών και ο Πρωθυπουργός. Ο Γιώργος Σπύρου δίνει τις δικές του απαντήσεις...."Αληθεύει ότι το σύνολο της κυρίαρχης αστικής, οικονομικής σκέψης, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, όλοι οι έγκριτοι, όλοι οι καθηγητές, οι νομπελίστες, διακηρύσσουν ότι το κατώτερο σημείο του υφεσιακού κύκλου χαρακτηρίζεται από έξαρση της βίας και των ταραχών.
Αυτό όχι ως θεωρία, αλλά ως ιστορική παρατήρηση.Μάλιστα, εξειδικεύουν αρκετοί εξ’ αυτών, ότι όταν μια χώρα έχει και άλλες εγγενείς αδυναμίες (φυλετικές ή θρησκευτικές διαφορές), αυτή η βία μπορεί να πάρει και τη μορφή εμφυλίου πολέμου.
Κάτι ανάλογο ως πεποίθηση επικρατεί και στην «επενδυτική κοινότητα».
Είναι γνωστή η επενδυτική συμβουλή μεγάλου κερδοσκόπου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο οποίος έλεγε: «όταν το αίμα ρέει άφθονο στους δρόμους, αγόραζε».
Φράση που σημαίνει ότι το αίμα στους δρόμους σηματοδοτεί το τέλος του υφεσιακού κύκλου, άρα την αρχή των νέων ευκαιριών για τους κερδοσκόπους.
Τούτων δοθέντων, είναι λογικό να διερωτηθεί κανείς:
Μήπως αντί να οικτίρουμε και να κλαίμε για τη μοίρα μας, θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε ύστερα από τα φοβερά επεισόδια της 12ης Φεβρουαρίου; Της νύχτας που κάηκε η Αθήνα;
Μήπως αυτά τα επεισόδια προοιωνίζουν το τέλος της κατρακύλας και την έναρξη ενός νέου κύκλου ανάπτυξης;
Μήπως τέτοια επεισόδια βίας και ταραχών, είναι αυτά που βάζουν τον πάτο στο βαρέλι και όχι οι «φιλότιμες» προσπάθειες των διαφόρων πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων όπως του Υπ. Οικονομικών και του Πρωθυπουργού;
Το ερώτημα δεν είναι προβοκατόρικο, αλλά βάσιμο και θα το στηρίξω επαρκώς.
Πρώτον: Βία και ταραχές και επεισόδια στα καλά καθούμενα, χωρίς κρίση και εξαθλίωση είναι τόσο πιθανά, όσο να χιονίσει στην Κρήτη, Αύγουστο μήνα.
Δεύτερο: Η βία γίνεται ολοένα και πιο ανεξέλεγκτη, όσο όλο και μεγαλύτερες ανθρώπινες στρατιές εξωθούνται στην περιθωριοποίηση και στην απελπισία.
Τρίτο: Η έξαρση της βίας λειτουργεί πράγματι σαν καμπανάκι στις οικονομικές ελίτ, που εκ των πραγμάτων ευρίσκονται σε θέση λήψης απόφασης, οι οποίες προ του κινδύνου να καταρρεύσει το σύστημα (άρα να χάσουν τα πάντα), προκρίνουν τελικά να θυσιάσουν κάτι από την ισχύ και την κερδοφορία τους, για να διασώσουν την δυνατότητα να συνεχίσουν να έχουν επικυριαρχία στο σύστημα και κερδοφορία.
Συμπέρασμα: Το σημείο στο οποίο υλοποιούνται οι αναγκαίοι συμβιβασμοί και διορθώσεις μεταξύ οικονομικής ελίτ και κοινωνίας, είναι αυτό ακριβώς το σημείο, το οποίο η ελίτ διακρίνει ως σημείο πιθανής απώλειας της ισορροπίας και ανατροπής της.
Ποιος όμως και πως υποδεικνύει το σημείο αυτό στην οικονομική ελίτ; Η απάντηση είναι απλή: Το υποδεικνύει ο ίδιος ο λαός.
Κι όταν λέμε ο λαός εννοούμε τόσο την συντεταγμένη κοινωνία με τις παλλαϊκές κινητοποιήσεις που οργανώνονται από συνδικάτα, κόμματα κ.λπ. όσο και τους διάφορους ακτιβιστές, που έχουν προτίμηση σε άλλες μορφές δράσης (σπασίματα, καψίματα κλπ.).
Η δράση των τελευταίων αυτών, έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί αυτή είναι που λειτουργεί ως ασύμετρη απειλή για το σύστημα, ως θρυαλλίδα που μπορεί να προκαλέσει γενικότερη ανάφλεξη και πιθανή απώλεια της θέσης ισορροπίας του συστήματος.
Καλό το ΠΑΜΕ δεν λέω. Αλλά πόσο απειλημένοι μπορούν να νοιώθουν οι κρατούντες από ένα μπλοκ (αρκετών χιλιάδων ομολογουμένως) που όμως συντεταγμένα και με απόλυτο έλεγχο και ακρίβεια ελβετικού ρολογιού (σαν σε στρατιωτική άσκηση) διανύει κάθε φορά την απόσταση από την Ομόνοια μέχρι τη ν κάτω γωνία της Πλατείας Συντάγματος και μετά διαλύεται ησύχως;
Αιώνες να πραγματοποιούν αυτό τον «επιχειρησιακό ελιγμό» οι Παμίτες, δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί κανενός.
Προς Θεού δεν σας προτρέπω να βγείτε και να τα κάνετε όλα λαμπόγυαλο. Ούτε εγώ που τα λέω αυτά είμαι σε θέση να τα κάνω.
Αλλά ως παρατηρητής, ως αναλυτής, ως σκεπτόμενος, οφείλω να ομολογήσω ότι: Ναι πράγματι, τον πάτο στο βαρέλι τον βάζουν τα 18χρονα με τις κουκούλες και τις μολότοφ. Γιατί αν δεν είχε καεί η Αθήνα στις 12/2 αμφιβάλλω αν θα είχε ιδρώσει το αυτί κανενός στις Βρυξέλλες όταν ελήφθησαν οι κρίσιμες αποφάσεις για την Ελλάδα μια εβδομάδα μετά.
Χωρίς να το ξέρουν, οι κουκουλοφόροι και ο φόβος που προκάλεσαν στην Ευρώπη για ντόμινο εξάπλωσης της βίας, έπαιξαν σημαντικό και πολύπλευρο ρόλο σχετικά με την μεταβολή στάσης τόσο της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, όσο και των οικονομικών – πολιτικών ελίτ και τελικά σχετικά με τις αποφάσεις που ελήφθησαν τις επόμενες μέρες για να κλείσει η συμφωνία της δανειακής σύμβασης των 130 δις € προς τη χώρα μας.
Και επειδή δεν πιστεύω καθόλου ότι με τη συμφωνία αυτή μπήκε πράγματι ο πάτος στο βαρέλι, αλλά ότι απλώς μεταθέσαμε το πρόβλημα έξι έως δώδεκα μήνες μετά, κάνοντας το όμως ταυτόχρονα ακόμη πιο οξύ, θα πρέπει ως Κασσάνδρα να προφητεύσω, σε λογική συνεπαγωγή των παραπάνω σκέψεων, ότι δεν τελειώσαμε ακόμα με τον κολασμένο κύκλο της βίας και της φωτιάς.
Οψόμεθα.
Χαλκίδα 23/2/2012
Γιώργος Κ. Σπύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου