Παρελάσεις ποιητική αδεία…

*του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Οι νεαρές κοπέλες που παρέλασαν ντυμένες αρχαίες Ελληνίδες κρατώντας ελληνικές σημαίες στο Περιστέρι μπορεί να πιστωθούν στη σχετική ιστορική σύγχυση που διακατέχει τον ελληνισμό, πλην όμως ποιητική αδεία όλα επιτρέπονται. Κι αν όχι όλα, πολλά.

 Όπως οι μαθητές που κάνουν μούτρα και δεν χαιρετούν τους επισήμους όταν περνούν μπροστά τους. Όπως τα αστυνομικά μέτρα και οι αντιδράσεις που προκάλεσαν σε όσους αισθάνθηκαν πως αδικούνται γιατί δεν τους επέτρεψαν να μουντζώσουν τους υπουργούς με την ησυχία τους.

Όπως η κοτζάμ κυβερνητική σύσκεψη που έγινε για να αντιμετωπισθεί ένα από τα μείζονα προβλήματα της πτωχευμένης χώρας, μετά την επιτυχή έκβαση του PSI: πώς θα γίνει η παρέλαση της 25ης Μαρτίου, πώς θα προστατευθεί στοιχειωδώς η αξιοπρέπεια των θεσμικών παρισταμένων και πώς τα αγήματα θα τηρήσουν τον βηματισμό τους χωρίς μολότοφ, δακρυγόνα και το λοιπό ρεπερτόριο του μπάχαλου.

Εντέλει, σε αντίθεση με άλλες πόλεις, όπως στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου παρέλαση δεν έγινε, στην Αθήνα επετεύχθησαν όλοι οι στόχοι. Ο βηματισμός τηρήθηκε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επετέθη με δηλώσεις του κατά των εχθρών του γένους, παραλείποντας από διακριτικότητα υποθέτω να αναφερθεί στην τρόικα των Μεγάλων Δυνάμεων του Ναβαρίνου, τα δε μέτρα ασφαλείας τηρήθηκαν κατά το δυνατόν. Διότι υπήρξαν και ορισμένοι που δεν άντεξαν και, μόλις εμφανίστηκαν τα παρελαύνοντα σώματα ασφαλείας, άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά το επαναστατικό «μπάτσοι, γουρούνια κ.λπ.» ενώ, λίγο παραπέρα, κάποιοι ζητούσαν ρυθμικά «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».

Υποθέτω δε πως οι πακιστανοί μικροπωλητές θα σχολίαζαν μεταξύ τους, στα πακιστανικά εννοείται, πως στη χώρα που τους έριξε η μοίρα τους ακόμη και οι στρατιωτικές παρελάσεις έχουν πλάκα.

Όμως το επαναλαμβάνω. Το ουσιώδες είναι που έσκασαν και η παρέλαση έγινε, ακόμη κι αν ήταν ελάχιστο το κοινό που είθισται να χειροκροτεί τα πεζοπόρα, ελλείψει καυσίμων, αναγνωρίζοντας τον στρατευμένο συγγενή ή αρραβωνιαστικό να βηματίζει στο εν - δυο.

Δικαιούται βεβαίως κάποιος να αναρωτηθεί για ποιον λόγο έγινε όλη αυτή η φασαρία; Για να αποδειχθεί, ακόμη μία φορά, πως «οι πατρίδες και τα έθνη» όχι μόνον δεν εμπνέουν, όπως έλεγε και ο Εγγονόπουλος, αλλά η συμβολική τους εκπροσώπηση είτε σε αφήνει παντελώς αδιάφορο είτε προκαλεί αγανάκτηση, πάντως δεν εμπνέει κανέναν σεβασμό;

Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως οι έννοιες της πατρίδας και του έθνους είναι παρωχημένες. Απλώς οι γραφικότητες, σαν αυτές που συνέβησαν χθες, αποδεικνύουν πως ήρθε ο καιρός να τις εξαιρέσουμε από τον λογαριασμό της πτώχευσης, να τις επανεφεύρουμε, αν θέλουμε να σταθούμε στα πόδια μας.

Όπως και η πολιτική τάξη θα πρέπει να σκεφτεί στα σοβαρά πως δεν φτάνει πια ο φορμαλισμός ενός κράτους που προσπαθεί να αποδείξει πως υπάρχει επειδή κατάφερε, ποιητική αδεία, να οργανώσει μια παρέλαση στην Αθήνα.

 Τα σύμβολα και οι συμβολισμοί τους έχουν και αυτά την αξία τους. Και ας ελπίσουμε ότι ο τρόπος με τον οποίον έγινε χθες ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου δεν συμβολίζει τον τρόπο με τον οποίον η κυβέρνηση διαχειρίζεται τα πράγματα του τόπου.